قرآن کريم انسان ها را به درستي و راستي و عمل به وعده خودشان دعوت نموده است.
در بسياري از آيات خداوند از مسلمانان خواسته تا اگر وعده اي به برادر ديني خود دادند به وعده و عهد خود عمل نمايند. يکي از مواردي که در جهان آخرت از انسان ها سئوال ميشود عهد و وعده هايي است که به انسان ها دادهاند.
در سوره اسراء آيه 34 آمده است: "و اوفوا بالعهد انّ العهد کان مسؤولاً" به عهد خويش وفا نماييد که البته از عهد و پيمان سئوال مي شود.
وفاي به عهد از نشانه هاي ايمان است و خداي منان بدان بسيار سفارش کرده است. امام صادق (ع) مي فرمايد: "عده المومن أخاه نذرٌ لا کفّاره له، فمن أخلف فبخلف الله بدأ و لمقته تعرّض" وعده مومن به برادر (ديني) خود نذري است که کفاره ندارد. پس هر که به آن وفا ننمايد، وعده با خداوند را نقض کرده و خود را به غضب او دچار ساخته است.
يادگيري عمل به پيمان و عهد خود از دوران کودکي و از طرف والدين آغاز مي شود.
يکي از نمودهاي بارز عدالت در مورد فرزندان، عمل کردن به وعده هايي است که پدر و مادر به آنان مي دهند.
در شان و منزلت والدين نيست که وعده خود به فرزندانشان را جامه عمل نپوشانند.
عمل به وعده، آثار بسيار نيکو و مثبتي بر فرزند و خانواده دارد. وفا به عهد باعث اعتماد، محبت، تحکيم روابط خانوادگي، حفظ حيثيت و تحکيم مباني تربيتي مي شود.
در اين باره از رهبران و پيشوايان ديني احاديث وافري وجود دارد.